Een film van deze tijd, een film van alle tijden. Ik zal meteen even laten weten dat onderstaande tekst geen deel uitmaakt van een communistische manifest dat oproept tot verzet aller arbeiders wereldwijd. Maar En Guerre van filmmaker Stéphane Brizé zou niet misstaan als propagandistisch manifest in woord en beeld.
Brizé neemt ons mee naar de frontlinie van een keiharde strijd van werknemers om de op handen zijnde sluiting van hun fabriek te voorkomen. Ondanks zware financiële offers van de werknemers en een recordwinst voor hun bedrijf, besluit het bestuur van Perrin Industrie toch om de fabriek volledig te sluiten. Onder aanvoering van woordvoerder Laurent Amédéo (Vincent Lindon) proberen de 1100 werknemers letterlijk en figuurlijk door te dringen tot de directie om hun zaak te bepleiten. Maar Amédéo en zijn gevolg raken meer en meer verstrikt in een spel van politieke belangen, verborgen agenda’s en vuil spel van de directie.
Brizé gaat niet voor een welomschreven plot en trekt de toeschouwer vanaf de eerste seconden van de film mee in de maalstroom van onrecht, leugens, wantrouwen en verraad. En Guerre is daarmee geen makkelijk zit. Brizé toont feitelijk niet meer dan rumoerige vergaderingen, de interne verscheurdheid, de opofferingen en de wanhoop, maar doet dat op indringende wijze. En Guerre is een stoot op de sociaal maatschappelijke lever. De film is zonder twijfel herkenbaar voor mensen die betrokken zijn geweest bij een soortgelijk steekspel van belangen van werknemers die strijden voor overleven en een ongevoelige directie die alleen denkt aan winstcijfers, winstprognoses en de belangen van aandeelhouders. Pittig, ontroerend, maar bovenal relevant en actueel.
