Op een festival zie je veel films, vaak snel achter elkaar. Bij veel, wat lichtere films maakt het niet zoveel uit. Dan maak je relatief makkelijk de overstrap naar een volgende film. Bij anderen moet de film echt bezinken en tot rust komen na het afrollen van de aftiteling. Twee voorbeelden om stil van te worden.
Bij het zien van de trailer van Ad Astra is niet duidelijk wat voor een film het nu precies wordt. Is het een tweede Interstellar, gaat het de kant op van Gravity of sluit Gray aan in de lijn van The Martian? Het antwoord openbaart zich met het zien van de film. Ad Astra heeft van alle genoemde films elementen in zich, maar volgt ook een heel eigen pad. Ik ga hier nu niet te diep in op de plot. Niet verder dan aan te geven dat de rode draad wordt gevormd door de vader zoon relatie van astronauten Brad Pitt en Tommy Lee Jones en de mogelijke ondergang van de aarde. Ad Astra is vooral een verrassende, maar bloedserieuze sciencefiction film. Verrassend is de film vooral in de wijze waarop Gray zijn verhaal presenteert. Droog, kil, afstandelijk soms bijna in documentaire stijl maar ieder moment intrigerend. De vraagt rijst of de mensheid het nog wel waard is om te redden? De nabije toekomst wordt niet neergezet als een wereld waar je als mens in wilt leven. Ad Astra is een film die aan het denken zet en ruimte geeft aan ons eigen oordeel en interpretatie.
Ad Astra is nu in Nederland in roulatie.
Stil werd ik ook van Light Of My Life van en met Casey Affleck. Ik ben een groot liefhebber van films met een post apocalyptisch verhaal. Het zijn verhalen waar mensen, in een vaak vijandige en onbetrouwbare wereld het hoofd boven water moeten houden, het beste uit zichzelf moeten halen en zoeken naar de strohalmen van hoop. Light of my Life is zo’n film.
Affleck is de vader van een jonge dochter, die na een wereldwijde, dodelijke epidemie waarbij het overgrote deel van de vrouwen omkomt, rondtrekt en overleefd in de wildernis. Om zijn dochter te beschermen laat hij haar als jongetje door het leven gaan. Het is vooral de vader dochter relatie waar Affleck op inzet. Hij balanceert daarmee tussen Leave No Trace van Debra Granik, die ik dus precies een jaar geleden hier in Vlissingen zag, en het aanmerkelijk grimmigere The Road van John Hillcoat. In alle drie de films zien we hoe een wanhopige vader probeert zijn kind te behoeden voor de vijandige wereld waarin zij leven en de menselijke waardigheid te bewaren. Zonder het einde van Light of My Life weg te geven, zit er ook hier een interessante overeenkomst met Leave No Trace en The Road. Maar dat mogen jullie zelf gaan ervaren. Light of My Life is vanaf 24 oktober te zien in Nederland.
