Er komen ieder jaar talloze films uit. Als filmliefhebber weet je dat je slechts een fractie van wat er wereldwijd gemaakt wordt kunt zien. Daar leg je je bij neer in de hoop ieder jaar toch weer een reeks interessante, relevante en indrukwekkende films te zien uit dat enorme aanbod. Leave No Trace van Debra Granik is zo’n cinematografische triomf waarvan je na het afrollen van de aftiteling realiseert dat je die niet had willen en mogen missen. Evenals met haar beide vorige films Down to the Bone (2004) en Winter’s Bone (2010) kuipt Granik ook met Leave No Trace weer onder de huid en zet haar spelers aan tot innemende vertolkingen. In Leave No Trace zijn dat routinier Ben Foster en de nog jonge Nieuw-Zeelandse actrice Thomasin McKenzie. Tijdens het kijken van Leave No Trace rinkelen er Oscar bellen voor de acteerprestaties. Gebaseerd op de roman My Abandonment van Peter Rock schetst Granik de relatie tussen een getraumatiseerde vader en zijn tienerdochter, die zich van de stad hebben afgezonderd en een geheim bestaan leiden in de wildernis. Vader en dochter leven in harmonie totdat ze worden ontdekt door de autoriteiten. En het is daar waar Granik inhoudelijk haar belangrijkste slag slaat. Het wordt geen ‘movie of the week’ rond een strijd tegen een kwade overheid zonder enig begrip, maar een integer relaas van een liefdevolle vader en zijn dochter die ondanks alles sterk met elkaar verbonden blijven. Een topfilm van de bovenste plank en voor Granik wederom een krachtige aanwinst voor haar inmiddels meer dan interessante oeuvre….
Ook We the Animals van Jeremiah Zager scoort hoog in het lijstje van films die ik niet had willen missen. Evenals in Leave No Trace speelt de belevingswereld van jonge mensen een belangrijke rol. Zager volgt Manny, Joel en Jonah, drie broers die een zware jeugd hebben in het New York van de jaren tachtig. Moeder is blank en vader is afkomstig uit Puerto Rico. Er zitten heel wat spanningen in het huwelijk en vader verdwijnt nogal eens uit beeld. De broers zijn meer dan eens op zichzelf aangewezen. Het is vooral Jonah, de jongste van de drie, die zich meer en meer terugtrekt en verliest in een fantasiewereld die hij ondersteunt door zijn bevindingen op te schrijven in een schrift en te vergezellen van krachtige tekeningen. Zager verwerkt deze tekeningen tot animaties in de film en visualiseert daarmee de geestesroerselen van Jonah. Dicht op de huid gefilmd met een forse grain in het beeld levert Zager een mooi en gevoelig coming of age drama, gebaseerd op de gelijknamige debuutroman van de Amerikaanse schrijver Justin Torres uit 2011. Dat Zager voorheen vooral documentaires maakte is aan de film af te zien.
Tja, omdat er nog tijd overbleef vandaag heb ik dan ook nog maar een keer Ingmar Bergman’s Winter Light/De Avondmaalsgasten meegepakt. Waarom? Enerzijds omdat het kan, anderzijds omdat Bergman ook nu nog naar de keel grijpt met een claustrofobische en existentialistische strijd rond identiteit en geloofscrisis.
