De schoonheid openbaarde zich in de documentaire Leaning into the wind van Thomas Riedelsheimer over kunstenaar Andy Goldsworthy. Goldsworthy laat zich als kunstenaar niet alleen inspireren door de natuur, hij gebruikt de natuur in alle veelzijdigheid in zijn werk. Hij speelt met de natuurlijke elementen, wat de natuur hem aandraagt en vormt deze tot landschapskunst met bloemblaadjes, rietstengels, regendruppels en alles wat in de natuur op zijn pad komt. Zijn werk is vaak vergankelijk, bestaat slechts korte tijd omdat de natuur zijn werk opneemt, wegvaagt of omdat de regendruppels de droge contouren van de op een steen liggende Goldsworthy weer laat verdwijnen. Goldsworthy heeft een heel eigen blik op de natuur en wanneer je die blik als toeschouwer pakt, zal de rijkheid van Goldsworthy’s werk je niet ontgaan. Goldsworthy zet de relatie tussen mens en natuur centraal, onderstreept de spirituele schoonheid en laat ons met anderen ogen naar de ons omringende natuur.
Het goede, het slechte en zelfs de intense lelijkheid presenteerde Spike Lee in zijn helaas zeer relevante BlacKkKlansman. Gebaseerd op het leven en werk van de zwarte politieman Ron Stallworth neemt Lee ons mee terug naar de jaren zeventig. Daar weet Stallworth (John David Washington) in het plaatsje Colorado Springs als Afro-Amerikaanse agent te infiltreren in de Ku Klux Klan. Omdat hij als zwarte man natuurlijk niet op kan komen dagen bij de Klan moet hij samenwerken met zijn partner Flip Zimmerman (Adam Driver). Samen weten de twee door te dringen tot de hoogste kringen van de KKK en dat is uiteraard niet zonder gevaar.
Lee legt zijn vinger op een open zenuw die nu helaas nog net zo actueel is als in de jaren zeventig en de sneer aan het adres van Donald Trump is duidelijk. Hoewel Lee heel wat relativerende humor inzet is de materie bitter, wrang en is er de ontmoedigende constatering dat er in werkelijkheid blijkbaar nog steeds weinig tot niets is veranderd. De laatste beelden van de film maken dat maar al te duidelijk.
Ook in het geval van Mary Shelley was het geen rozengeur en maneschijn dat ten grondslag lag aan haar in 1818 gepubliceerde roman Frankenstein; Or, The Modern Prometheus. Het leven van de 18-jarige Mary Wollstonecraft Godwin is geen pretje in het 18e eeuwse Londen als zij de dichter Percy Shelley ontmoet. De stormachtige liefdesaffaire zal Mary deels inspireren tot het schrijven van haar meesterwerk rond het monster dat wordt gecreerd door een arrogante wetenschapper en vervolgens aan zijn lot wordt overgelaten. Het is de wereld om hem heen die hem corrumpeert. Interessante materie, maar in de film van Haifaa Al-Mansour met Elle Fanning in de titelrol toch wat vlak en niet zo bijster interessant neergezet. Het doet de impact en relevantie van de roman geen eer aan.
Zo, vanavond nog naar de documentaire The King van Eugene Jarecki. Hij trekt in deze muzikale road-trip door Amerika in een Rolls Royce uit 1963, ooit eigendom van Elvis Presley. Meer dan 40 jaar na de dood van de zanger, onderzoekt Jarecki de staat van het land dat Presley achter zich liet. Een land dat, net als Elvis, jong, mooi en veelbelovend begon maar in de loop der tijd bezweek aan de vernietigende gevolgen van verslaving, geld en macht.
