Burning
Zo dat was even strak 4 ½ film achterelkaar. Het leeuwendeel daarvan werd opgeslokt door Burning. De Zuid-Koreaanse film kenmerkt zich door een toon van defaitisme. Burning van regisseur Lee Chang-Dong (Poetry) is daarop geen uitzondering. Een slow burner die de tijd neemt om de ingetogen karakterschets neer te zetten van de jongen Jongsoo. Hij werkt als parttime koerier in Seoul, maar droomt van een schrijverscarrière. Op een dag wordt hij op straat aangesproken door een oud klasgenootje: de leuke en opgewekte Haemi. Ze staat op het punt om naar Afrika te reizen en vraagt hem of hij in de tussentijd op haar kat wil passen. Jongsoo betwijfelt of het beestje wel echt bestaat, maar valt als een blok voor Haemi en stemt graag toe. De teleurstelling volgt al snel. Haemi keert terug met de charmante, mysterieuze Ben die ze in Nairobi heeft opgepikt. Tussen de drie ontwikkelt zich een ongemakkelijke driehoeksverhouding welke verergert door Bens merkwaardige ‘hobby’. Dan verdwijnt Haemi spoorloos. Op dat moment beweegt Lee Chang-dong zich in de richting van een thriller zonder dat luid en duidelijk uit te spreken.
Het scenario baseert zich op een kort verhaal van Haruki Murakami. Met een record aantal punten in de journalistenpoll riep de internationale pers Burning uit tot hét meesterwerk van Cannes van dit jaar. Misschien komt dat ook wel door het deja vu moment waarop we de muziek van Miles Davis voor Ascenseur pour Lechafaud horen.
In den Gängen
Ook In den Gängen van regisseur Thomas Stuber heeft al vroeg in de film zo’n déjà vu moment. Als de winkel sluit zet de baas van de avondploeg de Air suite van Bach aan. Ik zit meteen in de prachtige scene in David Finchers Seven waar de nachtwakers na sluitingstijd van de bibliotheek het zelfde stuk muziek aanzetten.
Stuber neemt ons mee naar de avondploeg van een groothandel. De verlegen, in zichzelf gekeerde Christian krijgt een baantje in een groothandel in Leipzig. Bruno van de drankafdeling neemt hem onder zijn hoede en wordt al snel een vaderfiguur voor hem. Hij leert hem hoe hij een vorkheftruck moet bedienen naast andere kneepjes van het vak. Als Christian Marion van de zoetwarenafdeling tegenkomt, valt hij direct voor haar mysterieuze uitstraling. In de pauzes bij de koffieautomaat leren ze elkaar beter kennen. Meet van het verhaal zal ik hier niet prijsgeven. Er is al niet zoveel verhaal in deze film, die evenals Burning een slow burner is en daarmee vooral de dagelijkse routine van de medewerkers van de groothandel onderstreept. Een bij vlagen ontluisterend, maar ook warm beeld van een microkosmos met poëzie in de kleine hoekjes.
