Het is zondagmorgen. Terwijl het grote gros van de inwoners van Vlissingen nog wakker wordt, misschien al aan het ontbijt zit of vroeg de hond uit moest laten, drommen filmliefhebbers alweer voor de zalen van het Cinecity Complex. Film by the Sea gaat zijn tweede dag in en het voelt weer goed. Heel goed zelfs. Ontmoetingen met oude bekenden en kennismakingen met de nieuwe bekenden voor volgend jaar. We delen de filmliefde en wat heb je dan nog meer nodig.
Het wordt een kunstig dagje, onderbroken door een lach en een traan van Amerikaanse zijde in de vorm van Gifted. Aardige film met Chris Evans over een man die zorgt draagt voor het hoogbegaafde dochtertje van zijn overleden zus. Voelt u de tranen ook al opkomen. Nou, nog even wachten. Want gelukkig worden in de strijd om de voogdij en toch vooral de beste scholing voor het meiske niet alle sluizen van de tranen opengezet. Gifted is een degelijk en niet al zoet familiedrama dat met zijn spontane vertolkingen het publiek wel zal bereiken.
Het kunst- en vliegwerk komt van onder anderen Manifesto van Julian Roseveldt. De titel van de film dekt de lading. Cate Blanchett duikt in de verschillende gedaantes op en presenteert ons diverse manifesten uit de wereldgeschiedenis. Politieke manifesten, maar vooral beschouwelijke manifesten over de rol en plaats van kunst in de wereld. Zo komt ook het Dogma 95 manifest voorbij in de setting van een klas vol jonge leerlingen die door juf Cate de regels van het manifest te horen krijgen en deze braaf herhalen. Manifesto heeft veel inhoud, maar is vooral het podium voor Blanchett, die zich hier als een ware kameleon presenteert en de relativerende knipoog niet vergeet. Topfilm!
De kunstscene wordt aardig op de hak genomen in het absurdistische The Square. Regisseur Ruben Östlund schotelde ons in Turist al een reeks bijzonder ongemakkelijke situaties voor vol ontsporende communicatie en zelfs totale miscommunicatie. Dat tilt Östlund nu naar een hoger, maar ook absurder plan in een film waarin een kunstwerk met de naam uit de titel inzet wordt van een reeks vreemde, hilarische en onwerkelijke gebeurtenissen. Zoals een zeer ongemakkelijke dialoog tussen Elisabeth Moss en Claes Bang, die nog eens kracht bij wordt gezet door een rammelend kunstwerk van gestapelde stoelen op de achtergrond. Het geluid overstemt op momenten de dialogen en symboliseert de dialoog die op de rand van instorten staat. Zo als alles in de film eigenlijk bijna op de rand van instorten staat.
De arthouse aanpak wordt voortgezet in The Killing of a Sacred Deer, de nieuwe film van Yorgos Lanthimos, die ons eerder The Lobster, Alps en Dogtooth voorschotelde. Waar die films vooral inzetten op absurde en onwerkelijke situaties neemt Lanthimos ons deze keer mee in een nachtmerrie waarin de cameravoering en de op momenten overdonderend aanwezige score desoriënterend werken. Na The Beguiled zien we Nicole Kidman en Colin Farrell wederom tegenover elkaar. Nu in een beklemmend verhaal rond een sinistere jongen, meesterlijk vertolkt door Barry Keoghan, die het gezin van Kidman en Farrell confronteert met een angstaanjagende dreiging met grote en onomkeerbare gevolgen. The Killing of a Sacred Deer is zeker niet voor iedereen, maar dat waren de vorige films van Lanthimos ook niet.
The Glass Castle van Destin Daniel Cretton doet in opzet denken aan Running on Empty uit 1988, waarin een gezin voortdurend op de vlucht is voor de Amerikaanse autoriteiten. Cretton baseert zich op het ware verhaal van Jeannette Walls, die met haar broertje en zusjes een volledig losgeslagen leven heeft door haar non-conformistische ouders. Ze zijn feitelijk voortdurend op de vlucht en van een echt thuis is dus geen sprake. Wanneer de kinderen ouderen worden groeit het verzet en de wens tot een normaal leven. Cretton maakte met Brie Larson eerder Short Term 12 en ook nu zet hij in op de kwetsbare positie van kinderen op weg naar volwassenheid. The Glass Castle is een film die vooral opvalt door goede vertolkingen. Waar het verhaal zich volgens de lijnen van het verwachtingspatroon voltrekt, zijn het Woody Harrelson, Brie Larson en vooral Ella Anderson, die de jonge Jeanette speelt, die met hun optreden zorgen voor het vuur.
