Wanneer je heel veel films achter elkaar kijkt, blijft er niet zoveel tijd over om ook alles nog uitgebreid te bespreken. Dus loop ik hier nog even kort langs een paar films die de revue inmiddels gepasseerd zijn.
Zoals de Italiaanse misdaadthriller/drama La Ragazza Nella Nebbia uit 2017 van Donato Carrisi. In een Italiaanse dorp is de vijftienjarige Anna Lou spoorloos verdwenen. De eigenaardige detective Vogel wordt gevraagd om mee te werken aan de zaak. Hij onderzoekt of de verdwijning een opstandige tieneractie is of dat er in het dorp een wolf in schaapskleren rondloopt… Degelijk gemaakte thriller, maar voor doorgewinterde kijkers van het genre wellicht wat doorzichtig.
Uit IJsland bereiken ons de afgelopen jaren steeds meer uitstekende films en Tv-series. De dramafilm Mjolk uit 2019 van Grímur Hákonarson sluit daar netjes op aan met het verhaal van een melkveehoudster, die haar man verliest en vervolgens een bittere strijd aangaat met de corrupte zuivelcoöperatie die de lokale boeren steeds meer onder druk zet. Mooie landschapsbeelden en net acteerwerk tillen het wat dunne verhaaltje naar een hoger plan, maar voor liefhebbers van de meer ingetogen stijl van narratief en acteren is Mjolk zonder twijfel een prettige zit.
Een van de hoogtepunten van het festival tot nu toe is voor mij de documentaire Making Waves: The Art Of Cinematic Sound van Midge Costin. Of de film een release krijgt in Nederland is zeer de vraag en dat is jammer. Midge Costin, zelf sound editor van menige blockbuster (The Rock, Armageddon), zet in deze documentaire haar beroep én haar collega’s volop in de schijnwerpers. Ik geef zelf al jaren lezingen/colleges over geluid en sound design en het is prachtig om de mensen waar ik over spreek nu zelf over hun ambacht aan het woord te horen. En hoe! Gespekt door talloze anekdotes en interviews geeft Costin een zeer verhelderend beeld van het hele proces van het creëren en invoegen van geluid en het vinden van de juiste balans tussen geluidseffecten, foley geluid, dialoog, ADR en muziek.
Geluid speelt ook een belangrijke rol in de pittige film Wilkolak van Adrian Panek. Sound designer Peter Flamman, die aan de film meewerkte, is na de film aanwezig en vertelt vol overgave over zijn prachtige werk aan de film. En die film is niet voor de poes. Panek gaat terug naar het Polen van 1945. Nadat de leiding van een Duits concentratiekamp het door de naderende Russen op een lopen zet, komt een groep ernstig getraumatiseerde kinderen uit het kamp terecht in een verlaten villa. Er is geen eten en drinken en de strijd om te overleven krijgt een extra uitdaging wanneer een roedel agressieve kamphonden de kinderen belaagd. Panek brengt goed gedoseerd horror- en thrillerelementen in wat vooral een grimmig oorlogsdrama is. Een aanrader.
Na de pittige misdaadthrillers The Woman in the Cage (2013), De fazantenmoordenaars (2104), De Noodkreet in de Fles (2016) is detective duo Carl Mørck (Nikolaj Lie Kaas) en Assad (Fares Fares) terug in The Purity Of Vengeance: Journal 64. Hij staat nog niet op de Nederlandse releaselijsten en het zou een gemis zijn als deze film niet uitkomt. De twee duiken wederom in een cold case en leggen geheimen en zaken bloot die het daglicht ook na jaren nog niet kunnen verdragen. De toevallige vondst van drie gemummificeerde lichamen in Kopenhagen brengt Mørck en Assad op het spoor van een vijftig jaar oud medisch schandaal. Spannend, goed gemaakt en het heftigste deel uit de filmreeks.
Voor The Pool van Ping Lumpraploeng gaan we naar Thailand voor een horrorfilm rond een jongeman die door een samenloop van omstandigheden vast komt te zitten op de bodem van een leeggelopen, 6 meter diep zwembad …. zonder trap. Als dat nog niet genoeg ellende is krijgt hij ook nog te stellen met een hongerige krokodil. Okay, de visuele effecten rammelen soms een beetje en de suspension of disbelief wordt op momenten opgerekt naar slapstickachtige taferelen, maar als geheel werkt de film en weet de suspense aardig op te voeren.
Een heerlijke topper is de Australische zombiekomedie Little Monsters van Abe Forsythe. Met een geslaagde Shaun of the Dead vibe zijn we getuige van het uitstapje van een kleuterklasje dat uitmondt in een invasie van zombies. Aan juf Caroline (Lupita Nyong’o) en oom Dave (Alexander England) de zware taak om de kinderen weer veilig thuis te krijgen. En dat gaat gepaard met hilarische situaties, goed gekruide dialogen en een vlot, dynamisch scenario dat ook al goed werkt als de zombies nog niet in beeld zijn. Een topper en een van de verrassendste hoogtepunten van het festival. En zeker als film in de vroege ochtend. Wat is er beter als ontbijt dan een stel knagende zombies.
Tigers Are Not Afraid uit 2017 van Issa López neemt ons mee naar Mexico en wel naar de vrijwel verlaten wijken waar het drugsgeweld een spoor van dood en verderf achter zich laat. Het tienjarig meisje Estrella komt op straat terecht als haar moeder verdwijnt en mag op wonderlijke wijze drie wensen doen. Maar doe je drie wensen in een wereld waar alles te wensen is. López geeft met veel fantasie vorm aan een hartverscheurend en duister sprookje dat de ogen niet sluit voor de keiharde realiteit, maar deze smaakvol opvangt door het op welhaast poëtische wijze verwerken van magisch realistische elementen. Ook weer een topper. De film is inmiddels in Nederland in roulatie, dus pak hem nog ergens mee.
Ghost Town Anthology was eerder deze week de winnaar van de literatuurcompetitie van Film by the Sea. De film van de Canadese regisseur Denis Côté is geen lichte kost. In zijn grofkorrelig, op 16 mm geschoten drama volgt hij de nasleep van de dood (zelfmoord of ongeluk) van een jongeman in een klein, geïsoleerd plaatsje met een hechte gemeenschap. Kan de gemeenschap overweg met dit verlies, wat heeft het voor gevolgen voor de inwoners van het plaatsje en welke vreemden van buiten de gemeenschap trekt dit voorval aan? Met vleugen van de poëtische aanpak van Guy Maddin en de verstilling van Tsai Ming Liang.
De wereld van gospel opent zich met de muziekfilm Amazing Grace van Sydney Pollack. Het gaat om een niet eerder vertoonde documentaire of eigenlijk de registratie van de opname voor een nieuw album. Pollack volgt Franklin in 1972 twee dagen tijdens de opname van haar gospelalbum in een kerk. Het klinkt heel vreemd, maar eigenlijk zijn de beelden om Franklin heen interessanter dan Aretha zelf. Aretha doet haar ding, laat haar gouden stembanden vol overgave horen, maar het is vooral de enthousiaste dominee, het publiek en de heerlijk rommelige en ruwe opzet van de documentaire die de aandacht trekken. Alle ruwe kantjes zijn intact gelaten en als een opname niet goed gaat wordt er onderbroken en opnieuw begonnen. Denk er wel aan dat Aretha hier niet haar grote pop- en soul hits laat horen, maar onvervalste gospel recht uit het hart.
De laatste film op vrijdagavond was het Italiaanse misdaaddrama Piranhas van Claudio Giovannesi. Als je het verhaal leest over de leider van een Napolitaanse jeugdbende die een van de lokale maffiabazen uitdaagt voor een snelle weg naar de top doemt al snel de herinnering op van Gomorra. Dat niveau Giovannesi niet. Piranhas neemt toch een meer ‘romantische’ positie in waarin bekende paden worden ingeslagen. Het meest verrassende is nog het einde van de film. Degelijke film, maar geen onmisbare bijdrage.
