Het is zonder twijfel een van de meest zonnige filmfestivals van Nederland. Naast zon, zee en strand is er film, veel film. De materie van de films, van de gedegen programmering, is zeker niet altijd even zonnig. Een dwarsdoorsnede van het aanbod toont al snel een rode draad van veel pittige en dramatische verwikkelingen waarbij een wat meer luchtige noot, zonder daarbij aan kwaliteit in te leveren, wellicht een breder publiek zal trekken.
Maar ga je voor de betere acteerfilms, met goede scenario’s en weloverwogen afspiegeling van mens, samenleving en maatschappij, dan biedt Film by the Sea een boeiend programma. Dag 1 bezoek ik de pittige documentaire Fuocoammare van Gianfranco Rosi over de humanitaire ramp rond de vluchtelingen die strand op het eiland Lampedusa. Rosi toont een humanitaire ramp en vooral de onmacht om hoofd te bieden aan de niet aflatende stroom vluchtelingen waarvan een aanzienlijk deel de levensgevaarlijke overtocht onder abominabele omstandigheden uiteindelijk niet haalt. Zij bekopen hun reis naar vrede, veiligheid en vrijheid met de dood. Fuocoammare is vanaf 6 oktober in Nederland te zien. Er openbaar zich een toevallige overeenkomst met de film die ik daarna bekijk. Waar in Fuocoammare mensen uit het water worden gehaald, zien we dat ook gebeuren in de nieuwe film van Clint Eastwood. Sully, nu te zien in Nederland, is het verhaal achter de noodlanding van een vliegtuig in de Hudson rivier in 2009 en het verhaal van piloot Chesley Sullenberger, mooi ingetogen gespeeld door Tom Hanks in een vertolking die sterk doet denken aan zijn rol in Saving Private Ryan. De film ademt in alles de degelijke aanpak van Eastwood, waarin de heldenstatus geen onbelangrijke factor is. Eastwood realiseert zich terdege dat het trauma van de aanslagen van 11 september 2001 precies 15 jaar nog sterk leeft en de beelden van neerstortende vliegtuigen in New York laat je niet onberoerd.
Later meer…..
