“When the going gets weird, the Weird turn pro.”
Onlangs verscheen de DVD met de documentaire Gonzo, over het leven en werk van de rebelse Hunter S. Thompson. Of zijn zelfmoord op 20 februari 2005 echt als een grote verrassing kwam is de vraag. Thompson sprak al maanden over zelfmoord. Maarja Thompson sprak wel vaker over extreme zaken met zichzelf in de hoofdrol. En als Thompson zijn zinnen op iets had gezet dan kon toch niemand hem ervan weerhouden.
Thompson, die in 1939 werd geboren in Louisville, had in dienst van de luchtmacht kennisgemaakt met de journalistiek door als sportverslaggever stukken te verzorgen voor de krant van de Eglin Air Force Base in Florida. Hij werd in 1958 eervol ontslagen maar bleef werkzaam als journalist. In de jaren zestig begon Thompson zijn opvattingen over journalistiek vorm te geven door een rebelse opstelling die aansloot bij de “New Journalism” beweging waar ook Tom Wolfe en Gay Talese deel van uit maakten. Een meer persoonlijke en betrokken benadering was hun insteek. Maar met Thompson nam die persoonlijke touch een wel heel radicale wending door in zijn verhalen cynische opmerkingen en zijn eigen overmatige drug en alcohol consumptie op te nemen, een stijl die hij zelf “gonzo journalism” doopte. Hij maakte korte metten met de doorgaans objectieve en anonieme wijze van verslaggeving. En dat met golven van subjectieve en bijzonder scherpzinnige waarnemingen en commentaren.
Toegang tot alcohol en drugs had Thompson zeker tijdens het jaar dat hij doorbracht in gezelschap van de Hells Angels, waarvan hij in 1966 verslag deed in het werk Hell’s Angels. De ironie wilde dat nota bene Thompson zich in 1970 verkiesbaar stelde als sheriff van Pitkin County, Colorado waarbij hij zich onder de noemer van de Freak Power Party sterk maakte voor het legaliseren van drugs. Hij verloor maar net. Misschien maar goed ook want de ware faam van zijn journalistieke escapades bereikte Thompson in de jaren zeventig voor met name Rolling Stone. Thompson had regelmatig felle aanvaringen met Rolling Stone oprichter Jann S. Wenner omdat hij zijn stukken op de meest vreemde manieren aanleverde, zoals op rollen telexpapier, en omdat hij met torenhoge onkostenvergoedingen aan kwam zetten. Maar met al zijn extravagante fratsen en persoonlijke inbreng werd Thompson wel een belangrijke inspiratiebron voor een nieuwe generatie schrijvers.
Fear and Loathing in Las Vegas
Fear and Loathing in Las Vegas is het magnum opus uit Thompson’s oeuvre geworden. Inspiratie haalde hij uit een opdracht voor Rolling Stone om een verslag te maken van de anti-drugs conferentie van een openbare aanklager terwijl hij zelf stijf stond van de drugs. In het boek introduceerde Thompson ook Karl Lazlo (niet zijn echte naam), een Mexicaans-Amerikaanse advocaat die hij eind jaren zestig had leren kennen. Lazlo adviseerde regelmatig grote hoeveelheden drugs en alcohol te consumeren, dat was immers goed tegen paranoia en krankzinnigheid. En met die gedachte vertrokken de twee op een van alcohol en drugs vergeven queeste naar Las Vegas.
Thompson in 1971: “We had two bags of Grass, seventy-five pellets of mescaline, five sheets of high-powered blotter acid, a salt shaker half-full of cocaine and a whole galaxy of multicolored uppers, downers, screamers, laughers…. also a quart of tequila, a quart of rum, a case of Budweiser, a pint of raw ether, and two dozen amyls… but the only thing that worried me was the ether. There is nothing in the world more helpless and irresponsible than a man in the depths of an ether binge...”
Thompson was een opvallende verschijning. Met zijn sigarettenhoudertje tussen zijn tanden geklemd droeg hij meestal een pilotenzonnebril met oranje gekleurde glazen en ging hij gekleed in fel gekleurde Hawaïshirts en kaki of camouflage broek. En het liefst met een fles Wild Turkey binnen handbereik. Veel van de opzichtige kleding die Johnny Depp in Terry Gilliams prachtige film Fear and Loathing in Las Vegas uit 1998 draagt is afkomstig van de echte Hunter S. Thompson. Depp mocht ze voor de film lenen nadat hij vier maanden met Thompson had doorgebracht om diens maniertjes en wijze van spreken onder de knie te krijgen. Het was ook Thompson die het hoofd van Depp kaal schoor. Dat moet een vreemde vertoning geweest zijn. Het tafereel speelde zich af in de keuken van Thompson’s huis. Depp durfde niet in de spiegel te kijken terwijl Thompson met een mijnwerkershelm op zijn hoofd het hoofd van Depp van zijn haren ontdeed.
In de doldwaze komedie is Johnny Depp te zien als Raoul Duke, een op Thompson zelf gebaseerde journalist. Depp en Benicio del Toro, als zijn geschifte advocaat Dr. Gonzo, doen niets liever dan zuipen, snuiven, spuiten, slikken en ga zo maar door. Het ranzige karakter van Dr. Gonzo is gebaseerd op Thompsons vriend Oscar Acosta ofwel Karl Lazlo, die ergens in 1974 verdronken schijnt te zijn. Hun bezoek aan Las Vegas mondt uit in één groot bacchanaal waarbij de enorme lading drugs in de achterbak van hun auto, de Red Shark, goed van pas komt. Er zat nog nooit zoveel droom in de American Dream, hoewel de droom in dit geval beter American Trip kan heten. Thompson zei zelf ooit: “I hate to advocate drugs, alcohol, violence or insanity to anyone, but they’ve always worked for me.”
Going out with a Bang!
Thompson kwam in 2000 in aanraking met de wet toen hij met een jachtgeweer per ongeluk zijn assistente Deborah Fuller neerschoot toen hij een beer wilde wegjagen van zijn landgoed. Het was ook raak toen Thompson zich op 20 februari, terwijl hij met zijn vrouw Anita aan de telefoon zat, op 67-jarige leeftijd door het hoofd schoot. Anita Thompson in Aspen Daily News: “I was on the phone with him, he set the receiver down and did it. I was waiting for him to get back on the phone.” Maar dat gebeurde niet.
Het was Thompsons wens dat er slechts familie en vrienden aanwezig zouden zijn bij de herdenking. Johnny Depp was ook onder de aanwezigen. Een allerlaatste wens van Thompson was dat zijn as met een kanon uitgeschoten zou worden over zijn landgoed in Woody Creek, Colorado. Volgens een bevriende journalist was Thompson een groot liefhebber van vreugdevuren en explosies en is het dan ook niet vreemd dat deze laatste wens in het testament is gekomen. ‘Going out with a Bang’ was nog nooit zo letterlijk en een ander einde hadden we voor Hunter S. Thompson dan ook niet kunnen bedenken.
Constant Hoogenbosch
©Movie Machine 2009
