Het is goed te merken dat er steeds meer vrouwen in de regiestoel gaan zitten. Het zou nog leuker zijn als ze ook iets (nieuws) te vertellen hadden.
True Things
Ergens in de film wordt de hoofdpersoon vergeleken met een twaalfjarige en dat is een rake typering. En terwijl zo’n kind al behoorlijk vervelend kan zijn, geldt dat helemaal voor iemand van twintig jaar ouder die zich zo gedraagt. Kantoorslaaf Kate (Ruth Wilson) wil meer avontuur in haar leven en loopt meteen als een krolse teef achter een foute vent (Tom Burke) aan die haar in de parkeergarage gebiedt de onderbroek uit te doen zodat hij haar kan nemen. Vervolgens verwacht ze dat hij braaf bij haar blijft, maar zo werkt dat natuurlijk niet. Net zomin als dat je een baan kunt houden als je continu te laat komt of helemaal niet op komt dagen. Regisseuse Harry Wootliff en haar mede-scenariste Molly Davies, beweren dat ze een minder vaak vertoond vrouwbeeld wilden laten zien. Dat hoorden we twee jaar geleden ook bij het Nederlandse Instinct en ook daar kwamen de vrouwelijke makers weer opdraven met een flutverhaaltje over weke dames die meteen vallen voor opdringerige kerels. Daar hebben we echter al genoeg van gehad en je zou toch mogen verwachten dat we anno 2021 vrouwen kunnen zien die zichzelf en hun eigen leven wat meer in de hand hebben. Het is zonde dat ze niet met iets originelers (kunnen) komen en het is zonde van de acteurs, die sterk genoeg zijn om hun personages wat diepte te geven, maar daar weinig kans voor krijgen.
The Souvenir, part 2
Toevallig speelde diezelfde Tom Burke in The Souvenir (2019) de foute vent waar de besluiteloze Julie (Honor Swinton Byrne) als een blok voor viel. Die film eindigde met zijn dood door een overdosis en het vervolg begint met haar rouwproces. Dat zou een mooie kans zijn om die meid een zetje te geven om eindelijk iets van haar leven te maken. In plaats daarvan blijft ze er helemaal in hangen en gaat haar eindexamenfilm over hun romance, zodat we deels een herhaling van de eerste film te zien krijgen. De ironie van haar acteurs die tegen Julie zeggen dat ze het door haar geschreven autobiografische personage niet snappen, ging blijkbaar verloren aan regisseuse Joanna Hogg, want die Julie is in haar tweede film evenmin te volgen. Ze blijft zich ongegeneerd op verkeerde mannen storten en lijkt zich nog steeds niet bewust van haar privileges. Met droge ogen vraagt ze haar moeder 10.000 pond voor de filmproductie – en krijgt dat ook zonder problemen. Die moeder wordt gespeeld door de echte, Tilda Swinton, die briljant is als altijd. De andere acteur, die in zijn korte optreden meer aandacht trekt dan de hoofdrolspeelster in de hele film, is Richard Ayoade. Hij maakt als pedante regisseur de rake opmerking dat films nooit te voor de hand liggend moeten zijn. Terwijl deze dat wel is; Julie is het zoveelste wicht dat niks is zonder een sterke vent die zegt wat ze moet doen. Je zou bijna gaan denken dat hetzelfde geldt voor de nieuwe lichting regisseuses.
Romy van Krieken
